Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

  Δημοκρατία λοιπόν. Η ετυμολογία της λέξεως πηγάζει από τα συνθετικά "δήμος" (το σύνολο των ανθρώπων) και "κράτος" (εξουσία, κυριαρχία). Καλείται δηλαδή το σύνολο μιας ομάδας ή ενός λαού, να αποφασίσει για κάτι. Για οτιδήποτε.Μια απόφαση για το ποιός θα τους κυβερνήσει ή για μείζονα θέματα που αφορούν την ευημερία τους. Μια απόφαση που στηρίζεται αποκλειστικά στην πλειοψηφία και έχει ως σκοπό την ευημερία του συνόλου.
Στα αυτιά μας ακούγεται όμορφο και δίκαιο, γιατί όλοι έχουν δικαίωμα στην συμμετοχή των κοινών και αναλαμβάνει ο καθένας με τον τρόπο του την ευθύνη για τα επακόλουθα.Τι γίνεται όμως όταν η ψήφος πάψει να αφορά το σύνολο; Τι γίνεται όταν ο καθένας ξεχωριστά ψηφίζει για τον εαυτό του με ότι αυτό συνεπάγεται; Τι γίνεται όταν μερικοί άνθρωποι χρησιμοποιούν τους "αδύναμους" και τους χειραγωγούν με σκοπό να υφαρπάξουν την ψήφο τους και να εφαρμόσουν τα "δημοκρατικά" τους σχέδια; Τι γίνεται όταν η ίδια η δημοκρατία δίνει την δυνατότητα στους ισχυρούς να εφαρμόσουν το διαίρει και βασίλευε; Τότε μιλάμε για την απόλυτη σύγκρουση ενός ουτοπικού πολιτεύματος, με την ίδια την φύση του ανθρώπου.

  Ο άνθρωπος από την φύση του είναι ανταγωνιστικός και έχει την τάση να επικρατεί και να αναπτύσσεται. Να δημιουργεί οικογένεια, κοινωνία και να ευημερεί. Να κατέχει, να αυτοπροστατεύεται και να προστατεύει ότι αγαπάει. Όπως και σε όλα τα πλάσματα της φύσης, επικρατεί ο ισχυρότερος και ικανότερος. Ο άξιος να οδηγήσει την ομάδα του στην ευημερία. Η εντός των ομάδων επικράτηση, είναι σοφό να συμβαίνει από την απόρροια σεβασμού και κοινής αποδοχής. Είναι η φύση, που ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει.Πόσο μάλλον να την αλλάξει. Συνεπώς, ο άριστος δεν δύναται να βγεί από ψηφοφορία γιατί πολύ απλά, ο σκοπός του συνόλου χάνεται..στον δρόμο και υπερακαλύπτεται από τον εγωϊσμό της μονάδας, που θα ψηφίσει για το συμφέρον της και όχι για το καλό του συνόλου και το αποτέλεσμα θα είναι αντιστρόφως ανάλογο από τον αρχικό στόχο. Είναι προφανές, πως η δημοκρατία είναι πολίτευμα που εξυπηρετεί το ατομικό συμφέρον. Όσο όμορφο και δίκαιο ακούγεται, τόσο εύκολα διαβάλλεται και μπορεί να λειτουργήσει κατά του συνόλου. Ενός συνόλου, που στο τέλος της ημέρας θα έχει την ψευδαίσθηση της κυριαρχίας. Μιας ουτοπικής κυριαρχίας, αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός πως ο καθένας ψήφισε για τον εαυτό του, επηρεάζοντας το σύνολο. Πόσο δίκαιο μπορεί να θεωρηθεί αυτό;

  Δεν είναι τυχαίο πως σήμερα, όλοι οι νεωτεριστές καιροσκόποι και ιππότες της παγκοσμιοποίησης, προστατεύτουν το πολίτευμα της Δημοκρατίας σαν κόρη οφθαλμού. Είναι το όπλο τους για να επιβάλλουν στην μάζα τα σχέδιά τους και η μάζα να πιστεύει...ότι κυριαρχεί! Σιγουρεύονται πως η πλειοψηφία που οι ίδιοι έχουν χειραγωγήσει, θα πνίξει κάθε ίχνος Αξιοκρατίας που θα σημάνει ταυτόχρονα τον κίνδυνο γι΄αυτούς. Η Δημοκρατία δίνει την δυνατότητα σε όλους να ψηφίσουν, αλλά πνίγει κάθε δυνατότητα σε όλους να διαλέξουν. Ακούγεται οξύμωρο, αλλά οι έχοντες την "παρακρατική" εξουσία δεν αφήνουν την παραμικρή δυνατότητα σε άξιους να βγουν μπροστά. Είτε θα τους λοιδωρήσουν, είτε θα τους εξαφανίσουν,  είτε θα τους απομονώσουν. Και μένει στην μάζα η επιλογή να ψηφίσει ανάμεσα στο γκρί....και το μαύρο. Τα οποία χρώματα στο τέλος θα ενωθούν για να μην χαθεί η εξουσία τους και θα βγάλουν μια αρρωστημένη απόχρωση η οποία θα κυβερνάει εις το διηνεκές. βλ, Ελλάδα.

  Οι υπέρμαχοι της Δημοκρατίας, έχουν επίσης καπηλευτεί διάφορους όρους και τους έχουν προσκολλήσει στο αρχικό πακέτο της πλήρους έννοιας.
"Δημοκρατικός διάλογος". Ποιός ο λόγος να μπεί η λέξη "Δημοκρατικός" μπροστά στην λέξη "Διάλογος"; Είναι προφανές πως η έννοια του διαλόγου έχει απορροφηθεί από την αόριστη έννοια της Δημοκρατίας. Ο διάλογος έχει να κάνει με την ανταλλαγή επιχειρημάτων μεταξύ δύο ή περισσότερων ατόμων και έχει ως βάση την καλή συνεννόηση, την ευγένεια και τον σεβασμό μεταξύ των. Τι σχέση έχει με την "πλειοψηφία" και την "κυριαρχία του λαού";
"Δημοκρατικές διαδικασίες" . Όσο άοριστη είναι η έννοια της Δημοκρατίας, άλλο τόσο αόριστη είναι η έννοια της διαδικασίας. Αν ενωθούν κιόλας, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα απόλυτης ασάφειας.
Αυτά είναι μερικά παραδείγματα προς σκέψη. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.

  Η παγκόσμια ελίτ κοιμάται ήσυχη όσο ο άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος στην ψευδαίσθηση της κυριαρχίας. Εκπονεί και εφαρμόζει σχέδια εις βάρος της πλειοψηφίας, την οποία κοροϊδεύει κατάμουτρα και χρησιμοποιεί την νοημοσύνη της. Ποντάρουν στις ανάγκες της μάζας και τους λένε ότι θέλουν να ακούσουν. Τους εξαγοράζουν, τους υπόσχονται, τους χρησιμοποιούν. Η μειοψηφία που αφυπνισμένα δύναται να αντιδράσει, πνίγεται από την άγνοια της πλειοψηφίας. Διαιρούν λαούς και έθνη, γιατί γνωρίζουν πως ο διχασμός λειτουργεί υπέρ των. Η Δημοκρατία είναι το μεγαλύτερο όπλο για τον διωγμό των Αρίστων. Ένα πολίτευμα που ξεκίνησε από την Αρχαία Αθήνα και είχε ως αποτέλεσμα την εξυπηρέτηση της ολιγαρχίας. Φαίνεται πως οι σημερινοί Ιππότες της παγκοσμιοποίησης, χρησιμοποίησαν ακριβώς, το πλάνο του Περικλή. Είναι στην κρίση του καθενός να διαπιστώσει πως λειτουργούσε η Αρχαία Αθήνα. Μια πόλη-κράτος διεφθαρμένη η οποία έμεινε γνωστή...για την Δημοκρατία της.  Αντίθετα στην Σπάρτη, υπήρχε διάλογος Αρίστων για την ανάδειξη του ηγέτη τους. Στην Μακεδονία ο σεβασμός και η πλήρης αποδοχή και αγάπη προς τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο, οδήγησαν την Ελλάδα σε ένωση (πλην Θηβαίων και Σπαρτιατών) και αντιμετώπιση των Περσών ως άμυνα, από τις συνεχείς επιδρομές τους.

Η μεταλαμπάδευση του Ελληνικού πολιτισμού στον πλανήτη, αφομοιώθηκε και έγινε ο "Δυτικός πολιτισμός" και έκανε τον άνθρωπο να σκέφτεται,να δημιουργεί,να κρίνει και...δεν έγινε με Δημοκρατικές διαδικασίες. Η Αξιοκρατία σε ένα υγιές σύνολο με κρίση και σκέψη είναι το φάρμακο της ανθρωπότητας. Ο φαύλος κύκλος της Δημοκρατίας, μας υπενθυμίζει συνεχώς πως είναι μια ουτοπική κατάσταση η οποία δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τον άνθρωπο. Σκοπός είναι να υπάρχει ένα πολίτευμα που να εξυπηρετεί τον άνθρωπο. Και όχι ένα πολίτευμα που να εξυπηρετείται από τον κακό άνθρωπο που έχει ως σκοπό την πλήρη χειραγώγηση της πλειοψηφίας.

‘’Δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων”

Αριστοτέλης

Συγγραφέας/Αρθρογράφος:Υδρογόνο